گرچه می گفت که زارت بکشم می دیدم. در نهانش نظری با من دلسوخته بود.
اشاره کن؛ تا به یکباره موجود شوم، دوباره از نو. بشوم آنی که تو می خواهی.
دستم را محکم بگیر مثل دست مهربون اون که دو دستی چسبیدی و رهایش نکردی.
به خودم میگم، خسته نشدی؟چرا اینقدر با این کلیدها بازی میکنی و سپیدی این صفحات مجازی را سیاه می کنی؟که چی بشه؟
حرفات تموم نشده؟ اصلا تا کی میخواهی بنویسی ؟کی از این حرف های بی سر و ته تو سر درمیاره؟؟؟
حالا هی بچسب به این سیستم و کلیدهاشو مدام مرور کن تا نفست بگیره.کجای نوشتن، آنقدر دوست داشتنیه که تو رهاش نمی کنی؟
واسه خوردن حرف به حرف این صفحه، فرصت تا دلت بخواد داری!!!
حالا دوباره برمی گردم و به قلب براق و طلایی دورش نگاه می کنم بازم بغضم می ترکه. یاد نگاه مهربون و آرامش وجودش می افتم.
اگر خودش بود.این نقش و نگارها برازنده ی دست های پاک و دل بزرگ خودش بود.
شاید آنقدر دوستش نداشت که گذاشت و رفت.
شاید منم دوست نداشت.شاید. بزار هیچی نگم ،هیچی.اگه بگم باز گونه هام خیس .
قوانین علم را برهم زده ای نبودنت وزن دارد!
تهی.اما.سنگین!
درباره این سایت